De afgelopen weken werden getekend door een aanhoudende stroom van ‘escalaties’ als gevolg van de Israëlische bezetting van Palestina. Het gaat hier niet over een ‘ruzie’ want apartheid, kolonialisme en terreur zijn geen kenmerken van een ‘conflict’. Het zijn de kenmerken van onderdrukking.

Human Rights Watch publiceerde vorige week een rapport met heldere conclusies: de Israëlische staat maakt zich schuldig aan misdaden tegen de menselijkheid. BIJ1 stelde hier vragen over aan de minister van Buitenlandse Zaken.

Nog geen week later explodeert de Israëlische onderdrukking wederom in ernstig geweld. De Nederlandse politiek is niet aangeslagen op de structurele problemen. Niet op de uitzettingen van Palestijnen uit hun huizen. Niet op de intimidatie van het Palestijnse volk door middel van fysiek en non-fysiek geweld. Niet op de aanvallen op heilig grondgebied in de maand van Ramadan. En niet op de illegale annexatie van de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem, of het creëren van de openluchtgevangenis die Gaza is.

In plaats daarvan wordt er van afschuwelijk incident naar afschuwelijk incident gesprongen, al ruim zeventig jaar lang. Zo verliezen we het fundamentele probleem uit het oog: Israëls streven naar dominantie en hun arrogantie om de conclusies van het HRW-rapport af te doen als ondermijning van hun bestaansrecht.

En Nederland staat erbij en kijkt ernaar. Nederland ontloopt haar verantwoordelijkheid te kiezen voor mensenrechten, ondanks de herhaaldelijke constatering dat Israël zich schuldig maakt aan misdaden tegen de menselijkheid. Wat is er nog meer nodig om Nederland te laten beseffen dat deze ‘dialoogpartner’ de vriendschap misbruikt om met structurele misdrijven weg te komen?

We behoren als Nederland een harde lijn te trekken. Dat hadden we al lang moeten doen. Israëls wandaden drijft het Palestijnse volk in het nauw, de wanhoop in. Wij staan in solidariteit met hen. Want niemand is vrij tot we allemaal vrij zijn.