De stem van het volk is meer dan angst en uitsluiting

Afgelopen zondag kwamen 250.000 mensen de straat op om te protesteren tegen het geweld, het onrecht en het koloniale handelen van Israël. 250.000 mensen – een indrukwekkende menigte die niet langer wil zwijgen bij het zien van menselijk leed. En voor elke aanwezige stonden tallozen symbolisch naast hen: mensen zoals ikzelf, die er fysiek niet konden zijn, maar die zich volledig verbonden voelen met dit protest.

Toch wordt deze stem nauwelijks serieus genomen in het politieke debat. Zij wordt niet gepresenteerd als “de stem van het volk”, terwijl dat precies is wat het is. In plaats daarvan wordt dat voorrecht gereserveerd voor politici die roepen dat “het volk” zich zorgen maakt over “te veel vluchtelingen”. Alsof dát de enige stem is die telt. Alsof angst, uitsluiting en ontmenselijking onze enige collectieve drijfveren zijn.

Maar de waarheid is: deze stem van het volk bestaat óók.

Het is de stem van mensen die geloven in menselijkheid, die weigeren te accepteren dat de wereld een plek moet zijn van onderdrukking en oorlog.

Het is de stem die geen nieuwe vluchtelingen wil creëren, maar die juist de oorzaken van vluchten wil aanpakken.

Het is de stem die niet gedreven wordt door haat of schaarste, maar door een diep verlangen naar rechtvaardigheid en een waardig bestaan voor iedereen.

Toch wordt deze stem structureel gemarginaliseerd. Ze past niet in het dominante politieke narratief waarin angst mobiliseert en verdeeldheid winst oplevert. Politieke partijen en media geven voortdurend een megafoon aan uitsluiting, terwijl hoop en solidariteit nauwelijks hoorbaar mogen zijn. Zo raakt ons beeld van wat “het volk” denkt en voelt steeds verder vervormd.

Maar het volk is niet eenduidig. En het is niet alleen boos.

Het volk bestaat ook uit mensen die weigeren te accepteren dat geweld met geloof gelegitimeerd wordt.

Het volk bestaat ook uit mensen die niet geloven dat God een uitverkoren volk heeft dat boven anderen staat.

De God die ik ken – en die velen met mij kennen – gaat niet over suprematie maar over harmonie, mededogen en verbinding.

Geld is geen schepping van God. Het is een menselijke constructie dat te vaak wordt ingezet als middel van macht en vernietiging. Wat wél van de Schepper komt, is overvloed – genoeg voor ieder van ons – mits wij leren delen in plaats van vernietigen.

De ene mens is niet beter dan de andere.

De ene groep is niet meer waard dan de andere.

En geen enkel geloof, geen enkele tekst, geen enkel narratief kan ooit het gebruik van vernietigende wapens rechtvaardigen om daarmee “rechten” te claimen.

Op 29 oktober krijgen wij opnieuw de kans onze stem te laten horen.

Laten we die kans gebruiken.

Laten we stemmen voor een politiek van naast elkaar leven.

Voor een samenleving waarin niemand uitgesloten wordt op basis van afkomst, geloof, gender, seksuele gerichtheid, sociale status of een vluchtelingenstatus.

Voor een wereld waarin we elkaar niet bevechten, maar erkennen dat onze toekomst met elkaar verbonden is.

Ik stem daarom BIJ1.

Niet uit partijtrouw, maar omdat ik weiger te geloven dat angst en verdeeldheid onze enige opties zijn.

Ik stem BIJ1 omdat ik geloof in een samenleving waarin iedereen telt, waarin menselijkheid zwaarder weegt dan macht, en waarin rechtvaardigheid geen privilege is maar een recht.

Laat deze stem van het volk niet langer ongehoord blijven.

Laat dit het moment zijn waarop we zeggen: genoeg.

Genoeg van de angstpolitiek. Genoeg van de ontmenselijking.

Tijd voor een politiek van compassie, gelijkwaardigheid en menselijkheid.