Afgelopen zaterdag was het de ‘Dag van de Leraar’, een speciale dag om waardering te tonen voor de onderwijzers in ons land. Kijkende naar hoe zij echter door zowel de overheid als de samenleving veelal in de steek worden gelaten, kunnen we dan wel spreken van ‘waardering’?

Geen Erkenning

De dag waar zowel de samenleving als de politiek haar waardering uitspreekt voor de leraren, viel ook dit jaar samen met het contrast van een enorm tekort aan personeel in de sector en een aankomende staking: het is de trieste realiteit van de huidige crisis in het onderwijs. Nog erger is het gebrek aan actie van diezelfde politiek. Verschillende moties om het lerarentekort aan te pakken, de lonen in het basisonderwijs te verhogen en te investeren in het speciaal onderwijs, kunnen al tijden niet rekenen op een meerderheid in de Tweede Kamer. Een stuk uit april 2018 laat zien dat deze problemen al tijden spelen. Veel kritiek en hoge eisen, maar vervolgens niet de nodige investeringen om de situatie doeltreffend aan te pakken. De kritiek komt daarnaast ook nog uit verschillende hoeken: naast de rapporten van de overheid, stellen natuurlijk ook de ouders logischerwijs hoge eisen aan het onderwijs. Aan deze eisen kan lang niet altijd meer door scholen en leraren worden voldaan en voorlopig is er nog geen oplossing in zicht . Zo blijft de cirkel zich herhalen.

Negatieve Spiraal

Ook de docenten die lid zij van onze partij ervaren deze spiraal. Als voorbeeld wordt de werkdruk door het passend onderwijs genoemd. Kinderen met verschillende individuele behoeften samen in, dankzij het enorme tekort aan personeel, steeds groter wordende klassen. Dit zonder dat er voldoende is geïnvesteerd om dit in praktijk uit te kunnen voeren. Sommige kinderen vragen nu eenmaal meer aandacht en door het uitblijven van voldoende investering en ondersteuning, blijft er minder van die aandacht over. Ouders worden assertiever en soms zelfs agressief met de nodige stress als gevolg, iets wat enorm ten koste gaat van het werkplezier en bovenal de kinderen.

“Sommige kinderen vragen nu eenmaal meer aandacht en door het uitblijven van voldoende investering en ondersteuning, blijft er minder van die aandacht over.”

Roep om Hulp

Ouders en leraren komen steeds meer lijnrecht tegenover elkaar te staan, terwijl ze in feite allemaal hetzelfde willen: het beste voor de kinderen. De huidige gang van zaken creëert onvrede en als gevolg een klimaat waar steeds vaker wordt neergekeken op de leraar. Dit terwijl zij simpelweg de hulp niet krijgen die ze zo hard nodig hebben.

Ook het kunnen staken om hun vraag bij te staan, is geen privilege dat veel leraren zich kunnen veroorloven: veel schoolbesturen betalen één stakingsdag door en daarna houdt het op. Zonder bijvoorbeeld een verdienende partner, is het dus een grote financiële klap en zodoende voor veel mensen niet mogelijk.

Samen voor de Leerkracht

We herinneren ons allemaal die ene leerkracht die net iets meer deed, die de tijd nam voor jouw persoonlijke benodigdheden en een oprechte poging waagde hun aandeel in jouw ontwikkeling zo goed mogelijk in te vullen. Leraren leggen de basis voor toekomstige generaties en moeten dat naar behoren en met plezier kunnen blijven doen.

De samenleving verdient niet alleen goed onderwijs, we hebben het nodig. Dat probleem wordt nu bij de leerkracht gelegd, maar ligt eigenlijk bij het gebrek aan erkenning en vooral ook oplossingen. Uiteindelijk is het ook een maatschappelijk probleem: het onderwijs is vitaal. Laten we dus als collectief achter de leraren gaan staan en ze waar mogelijk steunen in hun vraag voor oplossingen. Samen BIJ1 voor het onderwijs.