De aanleiding was akelig: op deze plek, bij het metrostation in de Wibautstraat in Amsterdam, waar de mars voor het recht om jezelf te mogen zijn begon, werd enkele weken geleden een zwarte homo met een baksteen in elkaar geslagen door twee zwarte mannen.

Hij moest met een zware verwonding naar het ziekenhuis. Pijnlijk, en extra pijnlijk omdat we, wij die voor gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid zijn, zo hartstochtelijk graag willen dat de mensen die zelf het doelwit zijn van discriminatie en uitsluiting, dat op hun beurt niet doen met anderen. Dat we leren, met elkaar, om alle vormen van discriminatie te herkennen, en te bestrijden. Samen. Dus was de slogan die meegevoerd werd ook zo scherp: “you can’t be pro-black and anti-queer”. En was het ook niet verwonderlijk dat er zoveel mensen waren gekomen die niet kunnen kiezen, omdat ze homo zijn èn zwart, of trans èn bicultureel, zoals er ook mensen zijn die moslim zijn en zwart en feminist, of gekleurd en een beperking hebben. Vluchteling zijn omdat ze transgender zijn, of die ook binnen de eigen gemeenschap zichzelf niet mogen zijn als ze lesbisch zijn. Het is helemaal niet vanzelfsprekend dat al die belangrijke bewegingen, die van de LHBTQI+, die van het antiracisme, die van links, de feministen, voor de dieren, tegelijk oog hebben voor de onderdrukking van anderen, en ook niet van de mensen die helemaal niet kunnen kiezen voor één beweging, zonder een belangrijk deel van zichzelf te moeten verloochenen.

Vandaar dat het mooi was dat Jerry Afriye, zwart en hartstikke hetero, ook sprak en eerlijk vertelde hoe ook hij vroeger niets moest hebben van homo’s, en zichzelf nog steeds kan betrappen op negatieve gevoelens als hij twee mannen ziet zoenen.

Maar hij begrijpt dat hij net als iedereen is geindoctrineerd, en dat hij nog werk te doen heeft. Want hier gelooft hij in: de liefde zal overwinnen. En zo zei een andere aanwezige het: black love has different forms. And I have the right to express my blackness in any way I want.

Het was een hartverwarmende en veelkleurige massa mensen die was gekomen. Eigenwijze mensen, kleurrijke en creatieve mensen, bondgenoten en medeplichtigen. Er waren meer mensen die spraken, Olave Basabose, onze Amsterdam BIJ1 kandidate Ana Paula Lima, wethouder Kukenheim van Amsterdam, en er waren, vanzelf, veel mensen van BIJ1 en Radicaal – want dit is tenslotte onze core-business. Radicale gelijkwaardigheid. En ook wij laten ons niet verleiden om voor de een en tegen de ander te kiezen, ook al geeft dat vaak genoeg spanningen. Zoals nationalistisch rechts ons graag tegen elkaar uitspeelt, door, bijvoorbeeld, te doen alsof ze voor homo- en vrouwenrechten zijn, en dat als stok gebruiken tegen vluchtelingen, migranten en moslims die niet aan ‘onze normen en waarden’ zouden voldoen. En dus was er ook een bord waarop stond: ‘ik (lhbt+) ben geen argument voor gesloten grenzen’. Met andere woorden: ik laat me als homo of lesbo niet misbruiken om de grenzen te sluiten tegen vluchtelingen.

De speech van Ana Paula Lima, transvrouw, voormalig vluchteling, bicultureel, die opkomt voor vrouwen en sekswerkers, zullen we in een apart bericht hier op de website plaatsen.