Ik moet mijn leven delen,             want de zorg noemt mij patiënt.  Een indicatie voor interventies, wanneer je niet crimineel genoeg bent.

Om opgepakt te worden,             loop je ‘s nachts over straat.          Of opgesloten te worden,                 in een gecontroleerd klimaat.

Met sloten op de deuren,          sloten op de lades.                          Die dienen om jou binnen te houden,                                              als zware barricades.

Alarmknopjes bij de hulpverleners, als gevangenbewaarders. Onderzoek aan lichaam en kleding, zoals ook gedaan bij daders.

Straf in het kader van zorg,         maar dan geen TBS.         Bestempeld als psychiatrische aandoening,                                        in plaats van PTSS.

Het is niet te verklaren,                  een zelfbenoemde verzorgingsstaat,                        waarin geen onderscheid tussen crimineel,                                             en zorgbehoevende wordt gemaakt.

Het maakt voor mij echt niet meer uit,                                                        of je handelt vanuit                               de beste intenties,                            of gruwelijke haat.         Weloverwogen besluiten,                 of bittere noodzaak.

Of je bij gebrek aan beter,            toch besluit om mij te sparen.        En er voor de verandering voor kiest, mij in mijn waarde te laten.

Als zorg blijkt te bestaan,                uit fixaties en cellen.                             Uit opgesloten worden,                         en 10 minuten mogen bellen             met ouders, met vrienden,                   je partner en metgezellen.

Dan denk ik dat ik liever,                   al is het voor de schijn,                 mezelf vertel dat ik een keuze heb,   en nog even vrij zal zijn.