Vandaag is het precies 2 jaar dat onze politieke beweging een nieuwe naam kreeg: BIJ1. Op 29 oktober 2017 maakte Sylvana Simons dit bekend tijdens de Reformatie Rede, naar aanleiding van 500 jaar Luther en reformatie. Hieronder passages uit haar tekst:

In het huis waarin ik opgroeide overheerste geen religieuze overtuiging. Er was niet 1 waarheid. Er was respect voor verschillende waarheden naast elkaar. “Religie is persoonlijk, daar heeft niemand zich mee te bemoeien, ook wij als ouders niet.” zo was de vrijgevochten redenatie bij ons thuis. En dus voedden mijn ouders mij met wijsheden uit de bijbel, de Koran, de Torah, het boeddhisme en hindoeïsme en de mystieke wonderen van de natuur. Ik heb diep respect voor alle vormen van spiritualiteit. En daarom is mijn God een Godin. Een zwarte Godin. Dat moet wel; ik ben tenslotte in haar evenbeeld geschapen. Zij is liefdevol, vergevingsgezind. Zij kent de beperkingen van mijn menselijkheid. En ze heeft er geen last van dat de God van Arie er anders uitziet dan de God van Ahmed. Ware spiritualiteit gaat over meer dan geboden en verboden.

Voor mij gaat ware spiritualiteit over connectie. Connectie met jezelf en je innerlijke wijsheid. Connectie met anderen, fysiek, emotioneel. Over verbondenheid. Ongehinderd door beperkende voorwaarden die stellen dat we perse op elkaar moeten lijken, het altijd eens met elkaar zijn en in dezelfde buurt, of zelfs maar in hetzelfde land moeten wonen.

Vanuit spiritualiteit is er het vanzelfsprekende besef dat wij allen ‘uit 1 bron’ geboren worden. Dat we 1 zijn. Dat we elkaar niet kunnen ontkennen. Dat er geen wij en zij is, maar wel een jij en ik. Dat je je niet oprecht om de 1 bekommert als je de ander links laat liggen. Het welzijn van de 1 is automatisch gekoppeld aan het welzijn van de ander.

We kunnen armoede niet effectief bestrijden zonder seksisme aan te pakken. De bestrijding van seksisme en ontmanteling van het patriarchaat is kansloos als we niet met racisme dealen. Racisme zal blijven bestaan als we niet kritisch naar het onderwijs kijken. Het onderwijs zal niet emanciperen zonder klassenverschillen te verkleinen. De uitdagingen in onze samenleving ontmoeten elkaar op verschillende kruispunten, verschillende intersecties.

En dus vragen de oplossingen ook om kruispunten, om een intersectionele aanpak. Een aanpak die mensen niet verdeeld in normale en abnormale Nederlanders. Een aanpak die niet tegen de één zegt: “pak maar wat je pakken kan” en tegen de ander “vecht je maar in”. Maar een aanpak die zich continu afvraagt; doe ik recht aan alle betrokkenen? Ben ik fair naar alle stakeholders? Er zijn mensen die vinden dat Nederland een BV is. Met mannen in pak in de directie. En die directie zit in Den Haag. Ik denk dat Nederland een coöperatie is. Van ons allemaal, voor ons allemaal, door ons allemaal.

Net zoals de beleving van religie persoonlijk is, is politiek dat ook. Politiek die mensen uitsluit, dat zie je meteen terug in de samenleving. Dat zag ik in de prachtige doordringende ogen van een 11-jarig meisje dat ik vorig jaar ontmoette toen ik een islamitische basisschool in het oosten van het land bezocht. Het meisje vertelde me in alle onschuld hoe zij, als ze over straat loopt of de bus in stapt, bewust altijd een lach op haar gezicht draagt. “Anders denken de mensen misschien dat ik ze kwaad wil doen, omdat ik een hoofddoek draag”. Een direct gevolg van de dagelijkse politieke hetze tegen moslims.

Ik moedigde haar aan. Maar van binnen vroeg ik me af: hoe lang houdt ze het vol een perfectere Nederlander te zijn dan haar witte leeftijdsgenootjes als de samenleving, de media en de politiek haar dagelijks vertelt dat ze hier eigenlijk geen plek heeft? Heeft niet iedereen het recht om met een chagrijnig gezicht de bus in te stappen? Wat als dit prachtige kind gevangen raakt in een valse overtuiging over wie zij is, en wie zij kan zijn?

Gevangenschap kent vele vormen. Wie zich de 20 euro als basis bedrag op de ov chip kaart niet kan veroorloven wordt geremd door de economische klasse. Wie een baan misloopt omdat de achternaam een Noord-Afrikaanse klank heeft, wordt gehinderd door xenofobie. Wie niet zonder gevaar hand in hand kan lopen met een geliefde zit gevangen vanwege een onbegrepen geaardheid. Wie drie keer per week wordt aangehouden door politie omdat uiterlijk en type auto “niet in overeenstemming lijken”, wordt gehinderd door vooroordelen en racisme.

Wie op basis van deze voorbeelden wordt buitengesloten van volledige deelname aan de samenleving, zit gevangen en komt niet verder dan de sociale omgeving waarvan een deel van de samenleving heeft bepaald dat het de juiste is.

Het gevoel waardeloos te zijn, afgeschreven of buitengesloten te worden maakt dat men zichzelf afschrijft. Dat men zichzelf buitensluit. Men keert zich af van de eigen samenleving. Voelt zich niet langer deel van het debat, dat zo vaak over mensen gaat, maar waarvoor zij zelden worden uitgenodigd om mee te praten. Dan ligt vereenzaming en sociale armoede op de loer. En dat is dan weer een welkome voedingsbodem voor radicalisering in alle voorkomende vormen.

Ik kan dat niet aanzien. Ik moet in actie komen. En dus kies ik voor de politiek. Met mijn eigen partij. En wat ben ik er trots op al die ‘ketters’ BIJ1 te hebben gebracht in een nieuwe beweging die niet langer alleen aan de zijlijn wil staan van het politieke bedrijf, maar – ondanks de verwensingen van de vele zelfverklaarde pausen – hun plek aan de tafel opeist opdat de misstanden op politiek, economisch, juridisch en sociaal vlak immer woorden krijgen in ons huis van de democratie, de Tweede Kamer. Bijna 40.000 Maarten Luthers brachten hun stem uit op onze partij.De kerkelijke reformatie van 500 jaar geleden was tenslotte tevens een politieke. Staat u mij toe de twee ook vandaag met elkaar te verenigen. Ik wil een politieke biecht doen. Onze partij heeft een nieuwe naam en u bent de eerste die hem zal horen.Ik kondig de naam graag aan met woorden die Koning Willem Alexander in zijn troonrede uit 2014 sprak: “Eenheid zonder verscheidenheid is verstikkend. Verscheidenheid zonder eenheid is los zand.”

500 jaar geleden spatte dankzij Luther de Rooms-Katholieke kerken uiteen. Vandaag zijn al die kerken hier vertegenwoordigd als gezamenlijke afzender van dit unieke evenement. En zonder dat zij dat weten, geven ze daarmee in woord en daad betekenis aan de nieuwe naam van onze partij.