Ik had de hele dag op de meest onverwachte momenten kriebels in mijn buik. Dan was de gedachte aan de uitslag ongemerkt mijn hoofd in gekropen. Ongelooflijk spannend. Zou het niet geweldig zijn als het ons zou lukken om onze idealen in het hart van de democratie te kunnen verdedigen?  

Door Sylvana Simons

Ik dacht dat ik de uitslag met nonchalance tegemoet trad. Niets bleek minder waar. De kriebels hielden aan. Hoezeer ik mezelf ook beloofd had niet constant mijn telefoon te checken, deed ik niets anders. Zoals te verwachten was er sprake van druk social media-verkeer. Twitter en Facebook gaven me stemverklaringen en foto’s van ingevulde stembiljetten. Het kón.Maar het gebeurde niet. De slechte tijding kwam halverwege ‘t verrassingsfeestje dat het vrijwilligersteam voor Ian en mijzelf had georganiseerd.

Een realiteit die een mens droevig zou kunnen stemmen. Maar droevig wilde het maar niet worden.We feestten en vierden de successen die we wél behaalden.We bouwden een ledenbestand op van inmiddels meer dan 1000 leden. We hebben een team van enthousiaste vrijwilligers. We werden zichtbaar dankzij een kleurrijke, positieve campagne. Scoorden hoog in verschillende stemwijzers. Wisten ons zelfs tot twee keer toe in te vechten aan tafel bij ‘s lands best bekeken talkshow. En beleefden magische meetups met onze achterban in de grote steden van het land waar het belang van onze boodschap werd bevestigd en met open armen werd ontvangen.

“Een realiteit die een mens droevig zou kunnen stemmen. Maar droevig wilde het maar niet worden.”

Tijdens het feestje zagen we in het publiek en on stage het ideaal van onze partij tot leven komen.  

Jong, oud, wit, zwart, LGBT en hetero zongen, dichtten en dansten samen tot in de late uurtjes.

We vierden saamhorigheid, solidariteit en een gedeeld verlangen naar een gelijkwaardiger Nederland. Een Nederland waarin onze grondrechten niet alleen op papier, maar ook in de praktijk gerespecteerd en gewaarborgd worden. Een beter Nederland.  

Ik maak me zorgen over hoe lang we nog op dat rechtvaardiger, gelijkwaardiger Nederland moeten wachten.

De macht der gewoonte, van verdeel en heers, van traditionalisme, van angst en haat, van 1e- en 2e klas burgers en van groeiende tweedeling in de samenleving mag haar verwoestende werk ook na 15 maart 2017 voortzetten.

De “nieuwe” geluiden in de politiek komen vooral van nieuwe varianten op de politici zoals we die kennen: mannen in blauw pak. Het blauwe pak als uniform van de winnaar.

Mensen stemmen op winnaars, mensen stemmen op zekerheid, mensen stemmen op behoud, mensen stemmen op systemen en structuren en een realistisch budget. Maar gelijkwaardigheid is geen ‘one-issue’, gelijkwaardigheid is een ideaal. Het vechten voor een ideaal kost tijd en soms een eeuwigheid. Onbetaalbaar, als je het weet te bereiken. Ons ideaal gaat erom een gevoel terug te brengen. We zien een maatschappij waar angst wordt omgezet in boosheid, waar mensen problemen zien die er niet zijn, waar het gevoel van delen wordt omgezet in hebberigheid, waar geven, hebben is geworden en wij tegenover zij staan. Dat gevoel leidt tot onvrede en een krampachtige samenleving. Het is makkelijker te delen, te begrijpen en mee te leven met iemand die dicht bij je staat. Als zij weer wij wordt.

Als allen gelijk behandeld worden, gelijke kansen krijgen, blijft alleen een ‘wij’ over. In de zorg, op school, op de werkvloer, in de maatschappij.

Het vechten voor een ideaal kost tijd en soms een eeuwigheid.

Ruim 30.000 mensen hebben onze boodschap aangevoeld, ze zien het omdat ze het door hebben. Ze begrijpen dat gelijkwaardigheid niet in departementen is op te delen maar in alle sectoren en segmenten van de samenleving terugkomt. Nee, wij zijn geen one-issue. Informeren, bewustwording en ernaar handelen; 30.000 mensen zijn er al klaar voor. Dat is een enorm aantal. Tussen Martin Luther King’s eerste politiek ideologische toespraken voor lokale gemeenschappen en ‘I have a dream’ dat leidde tot politieke verandering, zat tien jaar. Nee, wij zijn niet teleurgesteld, wij zijn net begonnen.

Groen won. Dat is goed nieuws.

Maar vrouwen, de jeugd, de LGBT gemeenschap, mensen van kleur, wij zijn de grote verliezers van deze verkiezingen. Opnieuw moeten we lijdzaam toezien hoe over ons gesproken en beslist zal worden, zonder mét ons te praten.Wederom zullen we het zonder representatie moeten doen. En maar hopen dat emancipatie zichzelf op magische wijze zal openbaren.

Toch zijn wij niet droevig. Wij zijn dankbaar. En trots.

Vooral op al die mensen die de moed hadden wél op vernieuwing te stemmen. Die durven dromen van een andere politiek. Van een ander Nederland.

Die niet trappen in de gotspe van “goed populisme”, “terecht seksisme” en “logische discriminatie”.

Dankjewel voor jullie stem. Hij is niet verloren. Wij hebben ‘m gehoord en zullen hem blijven uitdragen.

Luid. Duidelijk. En met steeds meer.

Daarom doe ik hier een oproep aan al die mensen die vandaag denken “Wat jammer van deze uitslag”. Aan die mensen die al dan niet strategisch twijfelden over BIJ1. Al die mensen die nog inhoudelijke vragen of wensen hebben.Vandaag begint de rest van je leven.

Als je vandaag lid wordt van BIJ1 bouw je mee aan de beweging. Dan kun je zelf antwoord op de vragen geven. In de praktijk oefenen met inclusie en intersectionaliteit. Ontdekken wie je zelf eigenlijk bent in relatie tot die ANDER waar je wel positief tegenover staat maar die je nog niet echt hebt kunnen leren kennen. En zo ontdek je jezelf op een nieuwe manier, kun je je opnieuw verbinden met jezelf, met anderen en met de wereld.

Dan staan we bij de volgende verkiezingen samen voor het volgende avontuur. Om #SlechtPopulisme én #GoedPopulisme de deur te wijzen. En niet alleen dat: dan zijn we allang samen bezig om die nieuwe inclusieve samenleving vorm te geven. Want ons favoriete -isme is idealisme.  

Wij gaan door. Doe je mee?”

– Sylvana